Strój Japonki – kimono.
Typowym strojem Japonki jest kimono. Oprócz kimona potrzebne są jeszcze: kawałek jednobarwnej tkaniny na pas, wachlarz, spodnie, sandały na grubej podeszwie i ewentualnie peruczka. Może być jeszcze parasolka, która przydaje szyku strojowi i bardzo go wzbogaca, jednakże jest dość niewygodna dla dziecka w zabawie, zajmuje mu bowiem ręce. Chyba, że po atrakcyjnym „entre” zostawi ją gdzieś lub odda starszym pod opiekę.
Kimono. Jest to po prostu dość długi szlafrok, sięgający parę centymetrów nad kostkę. Najładniej wygląda uszyty z błyszczącej tkaniny, np. naszej szlafrokowej, która ma satynową prawą stronę i flanelową lewą. Fason szlafroka „kimonowy”, tj. z nie wszywanymi rękawami. Kołnierz najlepiej szalowy. Jeżeli niewysoka mama lub starsza siostra mają podobny, nie trzeba go szyć. A jeżeli go nie ma i nie można wypożyczyć, warto zastanowić się nad sprawieniem pociesze tego elementu stroju Japonki, który potem będzie służył przez kilka lat w warunkach codziennych.
Do krojenia kimona, czyli kimonowego szlafroka, potrzebna jest zmodyfikowana forma bluzki podstawowej.
Rysunek. Przystosowanie formy bluzki podstawowej do formy szlafroka kimonowego: a — tył; modyfikacja rękawa, b — przód; modyfikacja rękawa oraz podkroju szyi (kołnierz szalowy).
Tył (rysunek a). Na szerokim arkuszu papieru odrysowuje się formę tyłu bluzki podstawowej z naniesionymi punktami 5 i 7. Przedłuża się linię szwu barkowego na potrzebną długość rękawa (długość ręki mierzy się przy zgiętym łokciu, od szyi do 4 cm za przegub dłoni). Przedłuża się linię pasa i na przecięciu jej z linią boku oznacza się punkt 7a.
Odcinek 5—7a dzieli się na pół i w połowie oznacza się punkt 7b:
5—7b = 7b—7a.
Odcinek 5—7b dzieli się na pół i w połowie jego oznacza 5a:
5—5a = 5a—7b.
Z punktu 5a wyprowadza się równoległą do przedłużonej linii ramienia (aż do uzyskania pożądanej długości rękawa) i odmierza na niej:
5a—5b = 5—5a.
Łączy się punkty 7b i 5b, otrzymując w ten sposób podkrój kimonowego rękawa tyłu.
Przód (rysunek b). Odrysowuje się na szerszym i dłuższym arkuszu papieru formę przodu z naniesionymi punktami 5,7, 8, 10, 17.
Przystępuje się do zmodyfikowania rękawa, postępując jak przy tyle. A więc przedłuża się linię pasa i na przecięciu jej z linią boku oznacza się punkt 7a. Odcinek 5—7a dzieli się na pół i oznacza punkt 7b:
5—7b = 7b—7a.
Odcinek 5—7b dzieli się na pół i oznacza 5a:
5—5a = 5a—7b.
Z punktu 5a wyprowadza się linię równoległą do przedłużonej linii ramienia (aż do uzyskania pożądanej długości rękawa) i oznacza na niej:
5a—5b = 5—5a.
Po połączeniu punktów 5b i 7b otrzyma się podkrój kimonowego rękawa przodu.
Przystępuje się teraz do modyfikowania kołnierza. Szalowy kołnierz obejmuje część poły, czyli tej części przodu, na której zwykle znajduje się zapięcie. Przede wszystkim poszerza się przód o 8 cm. W tym celu należy przedłużyć podkrój szyi i odmierzyć:
10—10a = 8 cm.
Przez punkt 10a przeprowadzić równoległą do środka przodu 10—17.
Na linii szwu barkowego od punktu 8 odmierzyć w stronę pachy 2 cm i oznaczyć punkt 8a:
8—8a = 2 cm.
W dowolnej odległości od punktu 10a w dół oznaczyć punkt 10b. Będzie to punkt załamania kołnierza. Łączy się punkt 10b z punktem 8a.
Na przedłużeniu rękawa i szwu barkowego przodu układa się położoną do góry nogami formę tyłu w ten sposób, by jego szew barkowy stykał się z przedłużeniem szwu barkowego przodu, a podkrój szyi tyłu rozpoczynał się od punktu 8a na ramieniu przodu (środek pleców tyłu będzie się znajdował od strony pachy przodu — rysunek b). Linię środka tyłu przedłużyć ponad podkrój szyi i odmierzyć:
1—1a = 1,5 cm.
Połączyć punkt la lekkim łukiem z punktem 8a, będzie to podkrój kołnierza z tyłu.
Na linii środka pleców od punktu 1a odmierzyć.
1a—1b = 7 cm.
Połączyć łukiem punkt lb z punktem 10b, wyznaczając tym samym owal kołnierza.
Wystającą ponad ramię część kołnierza można kroić razem z przodem lub obciąć ją pod dowolnym kątem i wykroić oddzielnie, ale podłożenie przodu poły, tzw. bort, powinien być raczej krojony łącznie z tą częścią, bo będzie stanowił wierzch kołnierza i ładniej byłoby, gdyby szew znajdował się z tyłu. Można jednak w razie konieczności kroić oddzielnie i doszyć potem do bortów.
Rysunek. Gotowe formy szlafroka kimonowego z szalowym kołnierzem, z zaznaczonymi dodatkami na szwy: a — tył (zaznaczona pliska na wykończenie podkroju szyi), b — przód z zaznaczonym przedłużeniem przodu poły, c — część kołnierza, którą można kroić oddzielnie (wtedy kroi się ją 2 razy), d — podłożenie przodu poły bez odciętej części kołnierza, e — pliska do wykończenia podkroju szyi w tyle.
Kolejność wykonania:
1. Zszyć borty ze sobą po linii 1a—1b.
2. Zszyć przody po szwie kołnierza 1a—1b.
3. Zszyć tył z przodem: po górze rękawa, następnie po podkroju szyi tyłu i kołnierza krojonego z przodem i po górnym brzegu drugiego rękawa.
4. Zszyć tył z przodem po boku, a następnie po dole rękawa, z jednej i drugiej strony.
5. Przyszyć zszyte borty — brzegami do brzegów szlafroka po przodach i kołnierzu, odchylić na prawą stronę.
6. Podwinąć brzegi podkroju kołnierza bortów i przystębnować do tyłu szlafroka, kryjąc pod bortem szew łączący tył z kołnierzem przodu.
7. Podchylić na lewą stronę dół szlafroka łącznie z bortami, podwinąć brzegi i przystębnować.
8. Przestębnować w odległości 3 mm od brzegu cały szlafrok, zaczynając od dołu, przez cały przód do góry, przez kołnierz i dalej przez przód drugiej poły do dołu.
9. Podszyć odręcznie lub na maszynie borty na szwach barkowych i na przodach.
10. Odchylić na lewą stronę dół rękawów, podwinąć brzegi i przystębnować. Uwaga. Jeżeli się chce, można zrobić kieszenie i mankiety.
